Από τη στιγμή που ο πρώτος εμπρηστής θα πατήσει το πόδι του στο κατώφλι του κ. Μπήντερμαν, ο αγαθός σπιτονοικοκύρης νιώθει πως κάτι πρόκειται να συμβεί. Κάπου εκεί στις άκρες των συναισθημάτων του κάποια προαίσθηση του λέει πως η επίσκεψη αυτή θα έχει δυσάρεστα επακόλουθα, τόσο γι’ αυτόν όσο και για τη γυναίκα του και το σπίτι του, αυτό το ωραίο σπίτι, που με τόσο μόχθο κατόρθωσε να το αποκτήσει. Ένας υγιής άνθρωπος δε θ’ άφηνε φυσικά ένα απλό χτύπημα στην πόρτα του σπιτιού του να πάρει τις διαστάσεις μιας τέτοιας απειλής. Οι αντιδράσεις του θα είταν άμεσες, ή, μάλλον, δε θα υπήρχαν καθόλου αντιδράσεις, αφού θα φρόντιζε να εξαλείψει καθετί που θα ευνοούσε την ανάπτυξη της απειλής. Όμως ο κ. Μπήντερμαν δεν είναι υγιής. Είναι αστός. Και ό,τι θα ακολουθήσει την πρώτη παραχώρησή του είναι με τόση ακρίβεια προκαθορισμένο, ώστε θα ‘λεγες πως διευθύνεται από την αόρατη εκείνη δύναμη, που οι άνθρωποι συνηθίζουν να την ονομάζουν Μοίρα.