Στη χώρα μας, συμβαίνει να έχουμε αρκετές θεατρολογικές – με την ευρύτερη σημασία της λέξης – μελέτες που έχουν συντεθεί με αφορμή (και με βάση) τις θεατρικές εμπειρίες του σκηνοθέτη, του ηθοποιού, του λογοτέχνη ή που συνιστούν πραγματείες περί της ιστορίας του θεάτρου ή περί ενός είδους θεάτρου. Αντίθετα, τα δοκίμια που έχουν ως θέμα την ουσία του δραματικού λόγου ή του θεάτρου είναι ελάχιστα. Το έργο, λοιπόν, του Γιώργου Πεφάνη με θέμα «μια φαινομενολογική θεατρολογία» συμβάλλει στη μείωση αυτής της έλλειψης στα ελληνικά γράμματα. Και συμβάλλει όχι μόνο ποσοτικά («να, επί τέλους, ακόμη μια μελέτη!»), αλλά και ποιοτικά, καθώς η προβληματική του δεν συναρτάται προς κάποια -έστω και πλούσια- εμπειρική επιχειρηματολογία που θα κατέληγε σε περιπτωσιακές καταδείξεις και ισχυρισμούς. Η θεατρολογική του προβληματική θεμελιώνεται, κατ’ αρχήν, σε μια θέση επί της ουσίας του θεάτρου· θέση που εντοπίζει τον διττό πυρήνα του εν λόγω αισθητικού φαινομένου στο «λέγειν» και το «τεύχειν» ή αλλιώς, θα λέγαμε, στον έναρθρο λόγο και στην αρθρωμένη δράση.