Αν και η σχέση τέχνης-μηχανής εμφανίζεται ήδη στην Αναγέννηση με τις περίφημες ουτοπικές πτητικές μηχανές του Leonardo Da Vinci, την εποχή εκείνη αλλά και στο διάστημα που μεσολάβησε έως σήμερα, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τον εκπληκτικό πλέον βαθμό σύνδεσης (ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δεκαετίες) της τέχνης με την τεχνολογία. Κι όσο περνούν τα χρόνια, αυτή η σχέση όχι μόνο ενισχύεται αλλά μεταβάλλεται αδιάλειπτα. Η τεχνολογία καθημερινά κάνει όλο και πιο εντυπωσιακά άλματα, ενώ από τη δική της πλευρά η τέχνη προσπαθεί να τα οικειοποιηθεί και να τα εντάξει, ως ένα βαθμό, στην πρακτική της. Είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ, ιδίως μετά το 1945, κατέκλυσαν την υδρόγειο με τη μαζική τους κουλτούρα, όχι μόνο εξαιτίας της παγκόσμιας πολιτικοστρατιωτικής τους παρουσίας, αλλά και εξαιτίας της υφής της κουλτούρας τους. Μάλιστα παρόλη την πολυμορφία της, στην ουσία αυτή η κουλτούρα αποτελεί ένα μίγμα φανερής τεχνοκρατίας και kitsch, αξιοποιήσιμο για κάθε είδους καταναλωτικούς σκοπούς, χωρίς, βέβαια, τα παραπάνω να επισκιάζονται από τον κίνδυνο της προδοσίας σε σεβάσμιες παραδόσεις. Έτσι, η μηχανή έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πρώιμης νεωτερικότητας και ιδίως μετά το 1945 διαδραμάτισε δισήμαντο ρόλο, αφού όλη η τεχνολογία χρησιμοποιούνταν λόγω της “αντικειμενικότητάς” της ως προς την αναπαράσταση του αμερικανικού ονείρου χωρίς την παραμικρή ρυτίδωση, την παραμικρότερη σκιά.