Ο όρος “νεοελληνική” του τίτλου έχει χρονική και ποιοτική διάσταση. Χρονικά προσδιορίζει την περίοδο από το 1832 μέχρι τη δεκαετία του ’90, που αντιστοιχεί στα 150 χρόνια του επίσημου μεταεπαναστατικού βίου της χώρας μας. Ποιοτικά αντιστοιχεί στον βαθμό αλλοίωσης της υποκειμενικότητας του ατόμου-κατοίκου της χώρας κάτω από το βάρος των επιδράσεων που νομιμοποιεί τον νεολογισμό σε αντιδιαστολή με τον όρο “έλληνας” που είναι από παλιά αποδεκτός.
Ο όρος “αρχιτεκτονική” αναφέρεται στην παραγωγή δομημένου χώρου μέσα στα όρια του Ελληνικού Βασιλείου. Η αρχιτεκτονική που έγινε και εξακολουθεί να γίνεται στη νεοελληνική περίοδο του ελλαδικού χώρου, είναι έντεχνη, σε αντιδιαστολή με την εμπειρική που γινόταν προεπαναστατικά. Παράγεται δηλαδή από ειδικούς επιστήμονες επαγγελματίες που έχουν σπουδάσει τη δουλειά σε διάφορα πολυτεχνεία μέσα από τα αστικά γραφεία τους.