Η ανθρώπινη δημιουργία και το μυστήριο της φύσης συνθέτουν εδώ μιαν αδιάσπαστη ολότητα, ικανή ν’ αποδώσει ολοκληρωμένη την εικόνα αυτού που θα λέγαμε “αρχαϊκό τρόπο ζωής”. Θα μπορούσε τούτη η εικόνα να συμπυκνωθεί στη φράση “μεγαλείο της τζιώτικης ταπεινοσύνης”, αν μεγαλείο θεωρούμε ό,τι προέκυψε, συντηρήθηκε ή εξελίχθηκε, μέσα σ’ έξη χιλιετηρίδες πολιτισμού, σφραγισμένο με τη λιτότητα και συνάμα την πληρότητα του τζιώτικου βίου. Αν, πάλι, μεγαλείο θεωρούμε ό,τι μέσα στη νησιώτικη φύση παρέμεινε σ’ όλο αυτό το διάστημα ανόθευτο, καθαρό, μυστηριακό… Η Τζιά είναι η μεγάλη Μάννα, που με ανείπωτη στοργή περιβάλλει τα παιδιά της… Είν’ όμως και η Κόρη, “η ακριβοσπάθιστη και σεμνή”, που με μια σπάνια διακριτικότητα αποκαλύπτει τα κρυφά της θέλγητρα, προϋποθέτοντας τον πλήρη εξαγνισμό εκείνου που θ’ αποτολμήσει μαζί της να σμίξει… Θέλγητρα που φυλάσσονται μ’ ευλάβεια θρησκευτική, στο θρόισμα των φύλλων μιας αιωνόβιας βελανιδιάς ή στον αέναο γδούπο του πελαγίσιου κύματος πάνω στους άγριους κάβους ή αν θέτε, στο πλατύ, μερακλίδικο χαμόγελο κάποιου ξεμακρισμένου ξωτάρη!