Μετά την επιβολή της τουρκικής κυριαρχίας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η μεταλαμπάδευση του ελληνικού πολιτισμού στη Δυτική Ευρώπη προώθησε την ανάπτυξη των ανθρωπιστικών σπουδών και των τεχνών, ενώ αντίθετα ο ελληνικός χώρος, που παρέμεινε πολλούς αιώνες σε δουλεία, καταδικάστηκε σε ασφυκτική απομόνωση. Την εποχή των μεγάλων καλλιτεχνικών δημιουργημάτων της Αναγέννησης, που έθεταν ως το ύψιστο ιδανικό την αρμονία, το μέτρο, την ισορροπία, και αφομοίωναν τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της ελληνικής φιλοσοφίας, στην Ελλάδα δεν έφτανε ούτε ο απόηχος της μεγάλης αυτής πνευματικής κατάθεσης. Παρόλο όμως τη γενικότερη αποκοπή από την πολιτιστική δημιουργία της Δύσης, μερικές περιοχές του ελληνικού χώρου, η Κρήτη και τα Επτάνησα, δέχονταν κάποια μηνύματα για τις νέες πνευματικές αναζητήσεις. Ειδικότερα τα Επτάνησα, που δεν γνώρισαν ποτέ την τουρκική επικυριαρχία αλλά απολάμβαναν, παρά την ενετική κατοχή, σχετική ελευθερία, είχαν την ευκαιρία να επικοινωνούν με τα πολιτιστικά κέντρα της Δυτικής Ευρώπης.