Είχε την τύχη να μεγαλώσει και να γαλουχηθεί καλλιτεχνικά στην προσεισμική Ζάκυνθο, που φάνταζε στα χρόνια του σαν πλωτή πινακοθήκη, «η πρώτη ακαδημία καλών τεχνών τη νέα Ελλάδα», σύμφωνα με το Ζαχαρία Παπαντωνίου, γεμάτη αριστουργήματα της μεταβυζαντινής εκκλησιαστικής ζωγραφικής, ιστορηθέντα από κρήτες και επτανήσιους μαστόρους. Οδηγός στα πρώτα του βήματα στάθηκε ο πατέρας του Σπυρίδων Πελεκάσης, κι αυτός ζωγράφος και λόγιος. Η Ζάκυνθος απετέλεσε για αυτόν αστείρευτη πηγή σπουδής και γνώσης στην προσπάθεια που κατέβαλε για την «αποκρυπτογράφηση» των τεχνικών μυστικών της ζωγραφικής (…) Ο Φώτης Κόντογλου τον προσφωνούσε «δάσκαλο» και τον χαρακτήριζε ως «αναβιωτή» και «συνεχιστή» της βυζαντινής αγιογραφίας. Για τον ακαδημαϊκό Δ. Κόκκινο «κατόρθωσε να πετύχει την επιστροφή στην βυζαντινή παράδοση και να την συνεχίσει επάξια και δημιουργικά», για τον τεχνοκριτικό Σπ. Παναγιωτόπουλο και τον αρχαιολόγο Ανδρέα Παπαγιαννόπουλο – Παλαιό ήταν «ένας από τους διαπρεπέστερους σύγχρονους maitre της ελληνικής χριστιανικής τέχνης, δυνάμενος να σταθεί δίπλα στους διάσημους μαστόρους του 17ου και 18ου αιώνα»