Τα λίγα μου αυτά λόγια αποτελούν ευλαβική προσφορά προς τη μνήμη αγαπητού μου φίλου, αλλά και μαζί, μια νοσταλγικήν υπόμνηση των παλαιών μορφών της ζωής του νησιού μου, προς τη σημερινή του νεότητα.
Σήμερα, που ο πλούσιος είναι παντού πρωτόθρονος – ο πάσης κατηγορίας, πάσης υφής, πάσης καταγωγής και πάσης ευκαιρίας πλούτος  – και που ο μιμητισμός, υπό την προκλητική του επίδραση, εξαφανίζει και κονιορτοποιεί τα πάντα και σιγά- σιγά απολησμονιούνται όλα τα παληά μας ήθη και έθιμα πιστεύω πως δεν υπάρχει εθνωφελέστερο κήρυγμα, από το χρέος που έχουμε, να μείνουμε πιστοί στην τρισαγία μας Εθνική και Θρησκευτική Παράδοση. 
Όταν δε η Παράδοση αυτή έχη τόσην ομορφιά και τόση γοητεία, όσην κλείνουν μέσα τους τα ήθη και τα έθιμα του νησιού μας, τότε η παραθεώρηση της αποτελεί – το πιστεύω ολόψυχα – άσχημα της ψυχής μας και έγκλημα ασυγχώρητο.
Η αναγέννηση της Εβραϊκής εστίας στην Παλαιστίνη ας γίνη δίδαγμα σ όλους μας, πόσο θαυματουργική είναι η δύναμη της Παράδοσης.