Στη δραματική κίνηση που οδηγεί από τον «κακό» μαθητή στο παιδί «με ειδικά προβλήματα» (και αντίστροφα), και μέσα από τη μεγεθυντική οθόνη των αναπαραστάσεων και των στάσεων των εκπαιδευτικών, παρακολουθούμε ένα έργο έντονων φωτοσκιάσεων που παρουσιάζει με ανάγλυφο τρόπο την ιστορία της απόκλισης, ως κομμάτι όμως μιας μεγαλύτερης σύνθεσης: η τοιχογραφία ή το σενάριο της εκπαίδευσης συντίθεται και παίζεται αιώνες τώρα, δουλεύοντας ακατάπαυστα πάνω στα θεμελιώδη αντιθετικά μοτίβα: «καλό – κακό», «ομαλό – αποκλίνουν». Η ένταση, ωστόσο, και η κρισιμότητα αυτού του έργου δεν οφείλονται μόνο στη συμμετοχή του παιδιού – ρόλος που κλέβει πάντα την παράσταση. Οφείλεται και στη δυναμικότητα της παρουσίας μιας άλλης δραματικής φιγούρας: του εκπαιδευτικού, θύματος και θύτη σε ένα παιχνίδι όπως είναι η Παιδεία, που διακυβεύει όλη του την ύπαρξη: από τις ιδέες, τα συναισθήματα, τις στάσεις και τις αξίες του, μέχρι τον τρόπο ζωής και τις επιλογές του.