Η χαράδρα του Λουσίου ποταμού αποτελούσε ενέκαθεν τόπον ασκήσεως  ορθόδοξων μοναχών. Από την περιοχή της ρασοφόρου Δημητσάνας έως την Καρύταινα, ο ποταμός Λούσιος και οι όχθες του ήταν μια μοναχή κυψέλη. Από διάφορες μαρτυρίες που έχουμε, ο μοναχισμός στην περιοχή εμφανίζεται κατά τον 8ο αιώνα. Τότε συναντάμε διάφορες σκήτες και μικρά παρεκκλήσια κτισμένα στους απόκρημνους βράχους της χαράδρας. Υπάρχουν περισσότερα από 50 σκήτες και ναοί και μεμονωμένα ασκητήρια επώνυμα και ανώνυμα. Ενδεικτικώς αναφέρουμε τη σκήτη του Ταξιάρχου Μιχαήλ, το ασκητήριο του Αγίου Γεωργίου, της Αγίας Βαρβάρας, του Κωνσταντίνου και τον βυζαντινό ναό Αγίου Ανδρέου, κοντά στην αρχαία Γόρτυνα. Πρώτο κοινόβιο μοναστήρι που κτίσθηκε το 967 είναι η μονή Φιλοσόφου. Κατόπιν, έρχεται η μονή Προδρόμου του 1167 και ακολουθούν, η παλαιά μονή Καλαμίου το 1400, η μονή Ζωοδόχου Πηγής Στεμνίτσας το 1443, η μονή Αιμυαλών το 1600, η μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος τον 17ο αιώνα, η μονή Αγίου Δημητρίου του 1670, η νέα μονή Φιλοσόφου το 1691 και η νέα μονή Καλαμίου το 1713. Απ όλες τις ανωτέρω αναφερόμενες μονές, σήμερα διατηρούνται μόνον τέσσερις, ήτοι μονή Προδρόμου, Φιλοσόφου, Αιμυαλών και Καλαμίου.