«Δουλεύω σ’ αυτή τη γωνιά της Γαλλίας εδώ και δέκα χρόνια με μανία. Εδώ ακριβώς γεννήθηκαν τα παιδιά μας, εδώ η Ζαν προσπαθεί ακόμα κάθε μέρα να με προσηλυτίσει στην ευτυχία. Στην ευτυχία όπως η ίδια την αντιλαμβάνεται, λεία και συμπαγή. Χωρίς περιττές λέξεις, χωρίς διπλό πρόσωπο. Έναν τρόπο να δοκιμάζει κανείς το θαύμα της παρουσίας μας στα πράγματα, στο φως της ημέρας. Οι φωνές των παιδιών, το κορμί του άλλου, το δικό σου κορμί. Αναπνοή, περπάτημα, γεύση, όσφρηση και κάθε μέρα το θαύμα μιας παραπάνω μέρας. Εγώ, κάθε βράδυ, βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια καταπιεστική μοναξιά, με την αδιαπέραστη δυστυχία ότι περνάω δίπλα από αυτό που ψάχνω, σαν να με τυφλώνει μια πυκνή ομίχλη». Μυθιστόρημα ερωτικό, μυθιστόρημα του πολέμου, στοχασμός γύρω από το κακό, την τέχνη και την ευτυχία “Το γέλιο του δράκου” είναι η ιστορία ανθρώπων που συγκρούστηκαν με την αμφισημία και τη βαρβαρότητα του 20ου αιώνα.