“Η ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΙΣΚΙΟΣ” Σφραγισμένος απ’ τη Μοίρα είταν ο Francis Scott Fitzgerald – προορισμένος να ζήσει, όπως έζησε, σε μια τραγική κατιούσα, τη λαμπρότητα και τον ίσκιο έως του σκότους, τη δόξα και την ταπείνωση -για να γράψει όπως έγραψε, με τη ζέστα της άδολης καρδιάς του, με κείνη τη δική του μαγεία του ύφους, για να στήσει σε μορφή μέσα στο αυστηρό νόημα της τέχνης, το κεντρικό δράμα της ύπαρξης : προσδοκία και λαχτάρα ζωής, κυνηγητό της ευτυχίας και αναπόφευκτη τελική καταστροφή. Αυτό το σταυρωτό σχήμα του ανθρώπινου πεπρωμένου, σπλαχνικό βίωμά του από τα νεαρά του χρόνια, πυρακτωμένο γεγονός πριν ακόμα να έχει περάσει από τη φωτιά της πείρας, στοίχιωσε υστέρα την πορεία του, υπήρξε το βασικό θέμα σε όλο το έργο του, έγινε μήνυμα πού μας συγκίνησε και συγκινεί και συνεπαίρνει τις νεώτερες γενιές κι ανεβάζει τη σημερινή επικαιρότητά του, γιατί είναι αληθινό και ωραία και πειστικά διατυπωμένο. Μέσα στον ορυμαγδό του αλλοιωμένου κι εφθαρμένου λεκτικού και της προπαγανδιστικής πολιτικολογίας πού βαραίνει την ατμόσφαιρά μας, σημειώνω και σ’ εμάς εδώ μια τάση ανάμεσα στην πιο σοβαρή πνευματική μας νεότητα, για έναν νέον ευρωπαϊσμό, και σ’ αυτήν, πρέπει να το πω, χρωστώ την απόφασή μου για τούτη την τρίτη συνάντησή μου με τον Φιτζέραλντ.