Στο θαμποχάραμα της Ιστορίας, όταν ο μύθος και η αλήθεια μπερδεύονται αξεδιάλυτα, ο Όμηρος μας μιλά για τους Αχαιούς βασιλιάδες της Κύπρου, τον Κυνύρα και τον Δμήτορα. Ξέραμε ακόμα πως ο Τεύκρος, ο μικρότερος αδερφός του Αίαντα, έχτισε στα παράλιά της καινούργια Σαλαμίνα, και πως μια από τις αρχαιότερες ελληνικές εποποιίες είναι τα “Κύπρια έπη”. Στην Κύπρο επίσης, κοντά στους τρανούς Έλληνες βασιλιάδες της, έβρισκαν άσυλο στην κλασική εποχή οι πολιτικοί εξόριστοι. Ο Ισοκράτης έγραψε ολόκληρο πανηγυρικό για τον Ευαγόρα.

Ελληνική λοιπόν υπήρξε η Κύπρος επί τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια. Μα όπως συμβαίνει με τα παιδιά που ξεμακραίνουν από τους γονιούς τους, η Κύπρος, πιο κοντά στη Μικρά Ασία παρά στην ηπειρωτική Ελλάδα, δέχτηκε συχνά επιδρομές και υπέφερε από κατακτήσεις ξένων.

Όπως η υπόλοιπη Ελλάδα, η Κύπρος υποτάχθηκε από τους Ρωμαίους. Ασπάσθηκε τον Χριστιανισμόν πολύ νωρίς, χάρις στον απόστολο Βαρνάβα, μαθητή και σύντροφο του Παύλου και εξάδελφο του Ευαγγελιστή Μάρκου.

Όταν το ρωμαϊκό κράτος διαιρέθηκε, η Κύπρος φυσικά περιελήφθη στο Ανατολικό τμήμα, στη Βυζαντινή δηλαδή αυτοκρατορία.