Η ποιητική συλλογή Ποτέ λησμονημένοι  της Βίκυς Πρασίνου περιλαμβάνει 57 αρχαιόθεμα ποιήματα που αναφέρονται σε 26 μυθολογικά πρόσωπα. Με την αξιοποίηση άλλοτε του έμμετρου, άλλοτε του ελεύθερου στίχου, γίνεται απόπειρα ψυχογράφησης των ηρώων, ανίχνευσης των απόκρυφων σκέψεών τους και αναπαράστασης των συναισθηματικών τους συγκρούσεων. Έτσι, φωτίζονται σκοτεινές πλευρές του ψυχισμού τους και το κληρονομηθέν γραμματειακό υλικό αποκτά τις προεκτάσεις που μπορεί να δώσει η γονιμοποιός δύναμη του Μύθου.
Πρωταγωνιστής των ποιημάτων είναι ο Άνθρωπος και τα ίχνη που εκείνος αφήνει μέσα στον Χρόνο. Ίχνη που, με το πέρασμά τους, βοηθούν τον αναγνώστη κάθε εποχής να προσεγγίσει τα προβλήματα του καιρού του, κυρίως όμως υπαγορεύουν τη λειτουργία της Μνήμης ως υπέρτατη πράξη ευθύνης.

Είναι σκοτάδι εδώ, δεν υπάρχει φυγή…
Μόνο ρείθρα υδάτινα και καλαμιές
και δρυμώνες που σταλάζουν τα δάκρυά τους
πάνω στο ξύλινο κορμί αρχαίων δέντρων.

Αργό είναι πάντα το βήμα,
αργό βυθίζεται στα λασπονέρια της θλίψης.
Πού και πού ριγμένη στο διάβα σου
κάποια θύμηση ασχημάτιστη,
να μην της δίνει βέβαιο σχήμα καμιά όρθια σκέψη,
καμιά μνημοσύνη που να ξαγρυπνά φλεγόμενη
προσπαθώντας να ανασυνθέσει
του επάνω κόσμου
την τρυφερή ανάμνηση.  

Είναι σκοτάδι εδώ…
Και πίσω σου δεν ωφελεί να μετράς
τις ηλιαχτίδες που έχασες.
Τη μεταλλική γεύση ενός οβολού έχεις  
κάτω απ’ τη γλώσσα
–μοναδικό και αποτρόπαιο κόμιστρο–
στο ταξίδι της αντίπερα Όχθης.

Και μέσα στ’ αυτιά…
Έναν απόκοσμο ψίθυρο σαν θρόισμα,
σαν σιγανό παράπονο ανάμεσα
στις φυλλωσιές των ασφόδελων.