Οι βάρκες που σιγοφέρνουνε την υπομονή της θάλασσας ίσαμε τα Πευκάκια κ’ ένα τραινάκι στ ‘ όνειρο τόσων ψυχών κρυμμένο στο αύριο η γωνιά μας άκρατης λαογραφικής εμψύχωσης από την καρδιά του Κίτσου Μ. προς τους συμπολίτες του κι άλλοτε η κόκκινη γωνία της Χρυσούλας Ζ. στις αποχρώσεις ενός τριαντάφυλλου χωρίς αγκάθια η άκρατη επιθυμία για το χθες και η απρέπεια του σημερινού αέρα που πνίγει παράφορα τη μελλοντική προσπάθεια για έναν ιδανικό ουρανό…είναι ό,τι η αφαίρεση μού προσθέτει στα μάτια από τα χαμένα “όνειρα …της μιας Αυλής” για “μια αλάνα γεμάτη από παιδιά,φωνές και ξέφρενα παιχνίδια” στην άκρατη επιθυμία του σήμερα και της ζωής στην πόλη που με φιλοξενεί.
