Όλοι έχουμε καταραστεί – μια τουλάχιστο φορά. Κάθε κατάρα φανερώνει, και κρύβει, ένα περιστατικό της ζωής, μια ιστορία γεμάτη πάθος, μένος, αγριότητα και αδιαλλαξία. Η κατάρα προκύπτει από κάποια σύγκρουση. Χρειάζεται, για να εκστομιστεί, μια ισχυρή αιτία, που οδηγεί σ’ εκείνη την εκρηκτική και οριακή κατάσταση όπου ο αναθεματιστής, επειδή νιώθει ριζική αδυναμία ώστε να υπερασπιστεί το ατομικό του δίκαιο – ας σημειωθεί πως εξισώνει το επιμέρους αυτό δίκαιο προς το δίκαιο το καθολικό: το Δίκαιο – με θεμιτό και φυσικό τρόπο απέναντι στον αναθεματιζόμενο, που ζήτησε να προξενήσει, και προξένησε, προσωπικό του αναθεματιστή κακό – ο τελευταίος ας σημειωθεί πως εξισώνει το επιμέρους κακό τούτο προς το καθολικό κακό: το Κακό -, βρίσκει σκέπη στην κατάρα