“Αθέατο ζώο το μίσος μου κουβέντιαζα μαζί του σαν με τον εαυτό μου και με ακολούθαγε παντού όπου πήγαινα μουγγρίζοντας βουβά μην προδοθεί σε ανήξερους για να είναι έτοιμο τη μέρα εκείνη που το αίμα θα υψωθεί τεράστιο κύμα το περίμενα εγώ πότε θα υψωθεί και υπάκουα έτρωγε ό,τι του έδινα από το υστέρημά μου σαν τετράποδο και οι φίλοι μου που δεν ήταν ακριβώς γιατί δεν είχα φίλους οι γνωστοί της γειτονιάς γελούσανε μαζί μου όταν μ’ έβλεπαν να σκύβω που επίτηδες το έκανα και έσκυβα συχνά δήθεν να το χαϊδέψω αλλά δεν το έβλεπαν και με περνούσαν για τρελό έτσι όπως μ’ έβλεπαν με το βελούδινο γιλέκο μου το κοροϊδεύανε κι αυτό”