Τίποτα δεν αγάπησα περισσότερο από το θέατρο και τίποτα δε θέλησα περισσότερo από το να γράφω. Να είμαι δηλαδή συγγραφέας -όχι να λέγομαι συγγραφέας, δεν ήταν το επιδιωκόμενο, αλλά για να εκφράζομαι συνομιλώντας μ’ έναν κόσμο βγαλμένο από μέσα μου. δηλαδή μ’ ανθρώπους που τους γέννησαν οι εμπειρίες μου-θέσεις μου κι απόψεις μου, γνωρίζοντας με με τον εαυτό μου. Ώστε να ξέρω που βρίσκομαι, σε ποια κοσμογονία “ενέχομαι” ή αν σε κάτι συντελώ σημαντικό. Κι έγραφα θέλοντας να προλάβω γνωριμίες ώστε να μάθω περισσότερα, χωρίς να βιάζομαι, ως τώρα τουλάχιστο, να κυκλοφορώ συχνά έργα μου. Βέβαια όταν αργείς να εκδόσεις σε βιβλίο τα πονήματά σου πετάς πολλά κομμάτια τους θεωρώντας τα περιττά. Αυτό ίσως είναι καλό. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής έτσι προέκυψαν, είναι από αυτά που θεωρώ ότι με εκφράζουν καλύτερα.