Ο ΙΒΑΝ ΜΠΟΡΡΟ, γέρος, γρασαδόρος και μηχανικός ελέγχου, σαράντα τόσα χρόνια, στο μεγάλο Σταθμό Συντηρήσεως πάνω στο 700 χιλιόμετρο της Autobahn Ζέντογκα – Μέση Λίμνη, ήταν κουφός, θεόκουφος… Τα μαλλιά του γκρίζα, κομένα κοντά πάντα (μισό δάχτυλο – ούτε…) κάτι τρίχες σκληρές, ασπρόμαυρες, σα σιδερόβουρτσας, και μόνο εκεί γύρω στ’ αφτιά του -και λίγο στους κροτάφους, φτάνοντας κι ως πίσω απ’ τα πτερύγια (πούφερνε, από συνήθεια μόνο, το χέρι, τάχα ν’ ακούσει)- ήταν ολόασπρα, πέρα για πέρα, σα δυό κάψες κλειστές πάνω απ’ τ’ άχρηστα σφραγισμένα όργανά του, που τον χώριζαν τέλεια απ’ τον κόσμο.