Τον Πικιώνη τον ενδιέφερε η αρχιτεκτονική γιατί είναι αυτή που δένει τον κόσμο με την πόλη, τον ενδιέφερε σαν μια ξεχασμένη έστω απόλαυση για τον στερημένο σημερινό κόσμο. Μια πόλη ζωντανή, ακόμα κι έναν περαστικό, ακόμα και κείνον πού θα βρεθεί έστω για λίγη ώρα, μπορεί να τον κερδίσει. Κι αυτό το ζωντανή δεν το ’βλεπε μόνο σαν υπό­θεση αρχιτεκτονικού ρυθμού, και τα σπίτια πού έχτισε στο Ψυχικό στη Φιλοθέη και αλλού δεν ήταν καμιά προσπάθεια επιστροφής, ήταν απλώς το έδαφος για να δοκιμαστεί μια πρόταση, δεν τα σχεδίασε για να επιδειχθούνε πλούτη και θησαυροί περασμένης αξίας. Η αρχιτεκτονική μου και η αρχιτεκτονική σου, η ζωγραφική μου κτλ., αυτή η μιζέρια του βεντετισμού, ο χωριστός λογαριασμός που τόσο αίμα χύ­νεται γι’ αυτόν, ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε. Ήταν σαν να ’λεγε, όταν ό γενικός λογαριασμός έχει τα χά­λια του δεν σε σώζει ο χωριστός λογαριασμός. Αν κάτι αξί­ζει, αν κάτι είναι σωστό, αυτό δεν μπορεί να άφορα μόνο εμένα ή μόνο εσένα αλλά εμένα και σένα και όλους, δεν μπο­ρεί να ’ναι ιδιωτική περιουσία κανενός και τότε όλα τα κτη­τικά περισσεύουν.

— Και τι σας είπε ο κ. Καλλιγάς, με ρωτούσε την άλλη μέρα ο Εγγονόπουλος. Έμαθα πήγατε στην Κάζα ντι Ίτάλια.

— Είπε, ακροατής ήταν ό κ. Καλλιγάς, ο κ. Πικιώνης είπε ορισμένα υπέρ του Χαλεπά.

— Τα ξέρω.

— Μιλούσε τεχνικά και μ’ άρεσε.

—Μην εμπιστεύεστε, κ. Καλαντζόπουλε. Προσέξτε κι αν θέλετε ακούστε με, είν’ ένας λάγνος ο κ. Πικιώνης, μην το γελάτε. Εσεις νομίζετε αστειεύομαι, όμως υπάρχει και πνευματική λαγνεία.

— Και είναι αμάρτημα θανάσιμο;

— Χειρότερο από το σαρκικό.