Το δικαίωμα της ψήφου και συνεπώς η οργάνωση εκλογών είναι παμπάλαιο  δικαίωμα  που  το βρίσκουμε στην Αρχαία Ελλάδα. Πέρασε από διάφορες «φάσεις» για να εξελιχθεί στο πραγματικά καθολικό     δικαίωμα     ψήφου,    δηλαδή  της ψήφου     όλων   των   πολιτών  χωρίς διακρίσεις φύλου ή οικονομικής επιφάνειας ή γραμματικών γνώσεων. Στη νεώτερη Ελλάδα, από τα πρώτα Επαναστατικά Συντάγματα αναγνωριζόταν το δικαίωμα ψήφου ουσιαστικά σε όλους τους πολίτες, όχι όμως στις γυναίκες. Με αγώνες σιγά σιγά επιβλήθηκε το καθολικό δικαίωμα και για τις γυναίκες, ιδιαίτερα  με  τη συμμετοχή  τους  στην Εθνική Αντίσταση και  τις θυσίες  τους και, ακόμη περισσότερο, με τη μαζική  συμμετοχή των γυναικών στον Εμφύλιο Πόλεμο της περιόδου 1946-1949. Στα μετά τη δεκαετία του 1950 χρόνια καθιερώθηκε στη χώρα μας το καθολικό δικαίωμα ψήφου για όλους τους Έλληνες πολίτες αδιακρίτως φύλου, οικονομικής κατάστασης, επαγγέλματος, καταγωγής, γραμματικών γνώσεων.
Μαζί με το δικαίωμα του «εκλέγειν» συνυπάρχει και -ακολουθεί την πορεία του- το καθολικό δικαίωμα του «εκλέγεσθαι», με εκάστοτε νομοθετούμενο κατώτερο όριο ηλικίας. Τα  δικαιώματα  του   «εκλέγειν» και του «εκλέγεσθαι» είναι δικαιώματα ιερά και   είναι   προς  όφελος   του  λαού  και  της  κοινωνίας  όταν  γίνονται σεβαστά.