Το “ημερολόγιο” της, όπως το ονομάζει η Κωνσταντίνα Πανούση, είναι μια εκ βαθέων εξομολόγηση για όσα είδε, άκουσε και την συγκίνησαν σ’ εκείνα τα κρίσιμα παιδικά κι εφηβικά χρόνια. Το αφήνει σαν κατάθεση ψυχής στα εγγόνια της και τις γενιές που θα ‘ρθουν, σαν παράκληση, αφενός να γνωρίσουν, ακόμα και το συναισθηματικό μέρος της ζωής της και αφετέρου σαν επιθυμία και ξόρκι: Να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα τέτοια θηριωδία. Να μην θρηνήσουν στο μέλλον οι άνθρωποι. Γιατί σκοπό της ύπαρξής τους πρέπει να έχουν τον πολιτισμό για το καλύτερο αύριο. Τη σπορά της αγάπης για να θερίζουν ευλογία