Πανδαμάτωρ ο χρόνος! Μπορεί τα πάντα να εξαφανίζονται στο πέρασμά του, μπορεί η μηχανή του να “καταναλώνει” σταγόνα σταγόνα τη μνήμη, μπορεί το άγγιγμά του να επουλώνει σταδιακά τις βαθιές της ψυχής πληγές. Υπάρχουν, ωστόσο, “σκουπιδάκια” στο καύσιμο, μη ορατά δια γυμνού οφθαλμού, που φράζουν αργά αλλά σταθερά τις “αρτηρίες”! Κι έτσι κάποια στιγμή, ελλείψει καυσίμου, η μηχανή παύει να δουλεύει, με αποτέλεσμα κάτι από τη μνήμη να σώζεται κι η γιατριά να μένει στη μέση! Τότε οι πληγές ξανά κακοφορμίζουν κι οι “λαβωμένοι” νοιώθουν περισσότερο από ποτέ να τους πλημμυρίζει η θλίψη για τα χρόνια που εύκολα και απερίσκεπτα ξόδεψαν, κυνηγώντας “ευσεβείς πόθους”!