Η Λέσβος, ηφαιστιογενής ούσα καθ όλην σχεδόν την έκτασιν αυτής, έσχε το πλεονέκτημα, αποτέλεσμα της κατά την τριτογενή περίοδον εντόνως λειτουργησάσης ηφαιστείου ενεργείας και γενικώτερον των ενδογενών, να πλουτισθή με πλήθος ιαματικών πηγών, διαφόρων χημικών συνθέσεων και θερμοκρασιών, εγκατεσπαρμένων εις όλα τα σημεέια αυτής, πλησίον της Μυτιλήνης και μακράν αυτής. Αι πλείσται όμως εκ τούτων, αν και δεν υστερούν ουδόλως εις ιαματικάς ιδιότητας των καλλιτέρων ιαματικών πηγών της Ευρώπης, λόγω της πρωτογόνου καταστάσεως εκμεταλλεύσεως, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, και ως εκ τούτου της μικράς σχετικώς λουτρικής κινήσεως, παρέμειναν δια την κοινήν γνώμην ως ιαματικαί πηγαί τοπικής σημασίας. Περί της σπουδαιότητος των ιαματικών πηγών, κατά τον Γερμανόν  Xaverius Landerer, όστις επεσκέφθη την Λέσβον το 1845 και εμελέτησε τα ιαματικά ύδατα αυτής, ο Γαληνός ποιείται εύφημον μνείαν περί τούτων. Αλλά και ο Ερέσσιος ιατροφιλόσοφος και βοτανικός Θεόφραστος και ο Αριστείδης Αίλιος, αναφέρουν περί της σπουδαιότητος των ιαματικών πηγών της Λέσβου.