Πάντα με απασχολούσε η ιδέα να γράψω απομνημονεύματα, αλλά με φόβιζε το θέμα. Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω… Η ζωή μου άρχισε παράλληλα με τη ζωή της «Καθημερινής» και η ιστορία της ήταν δεμένη με την πορεία του τόπου. Τριπλό το πρόβλημα. Μία μέρα, τυχαία, θυμήθηκα τις φωτογραφίες που είχα συγκεντρώσει σε λευκώματα, σε φακέλους, σε κουτιά, σε συρτάρια και αποφάσισα να τις βάλω σε τάξη. Τότε η ιδέα ενός βιβλίου που να συνδύαζε εικόνες και σύντομα κείμενα άρχισε να παίρνει μορφή. Με πολλή χαρά ανακάλυψα ότι μπορούσα να δώσω νέα ζωή σ’ ένα κόσμο από σκιές, να τον σώσω από την αφάνεια, από τη μελαγχολία του παραμερισμού. Η φωτογραφία πρώτη, ο κινηματογράφος αργότερα και τελικά η τηλεόραση, χάρισε τη δυνατότητα της επιβιώσεως, μία μορφή αθανασίας, στους ανθρώπους της εποχής μας που δε γνωρίζανε οι παλαιότεροι. Όλοι κοιτάζαμε με ενδιαφέρον τα άλμπουμ με φωτογραφίες, όχι μόνο τα δικά μας αλλά και των ξένων, ιδίως όταν φιλοξενούν ανθρώπους λίγο ή πολύ γνωστούς. Ελπίζω ότι το ίδιο θα συμβεί με όσους πάρουν αυτά τα στιγμιότυπα στα χέρια. Δεν είχα ποτέ καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, αλλά φωτογράφιζα πάντα «δημοσιογραφικά» και μόνο μία σχετική ευχέρεια με βοηθούσε να αιχμαλωτίζω γρήγορα τις εικόνες που μ’ ενδιέφεραν. Ανθρώπους ή σκηνές από τη ζωή. Λείπουν πολλοί φίλοι απ’ αυτές τις σελίδες, πολλοί συνεργάτες, ιδίως της νέας «Καθημερινής». Πολλές φωτογραφίες από ταξίδια έχουν χαθεί, πολλές έχουν γεράσει ή έσβησαν σαν να υπέφεραν κι αυτές από το πέρασμα του χρόνου. Ίσως βρω τρόπο μελλοντικά να προσθέσω μερικές σελίδες και μερικές εικόνες. Ψάχνοντας όλο και βρίσκω ακόμη ξεχασμένα αρνητικά που έχουν γλιστρήσει ανάμεσα σε χαρτιά. Άλλωστε, κρατώ ακόμη την παλιά «Λάικα» στα χέρια…