Μετά τον θάνατο του Θεού, μετά την κατάρρευση των ουτοπιών, σε ποια διανοητική και ηθική βάση θέλουμε να οικοδομήσουμε την κοινωνική ζωή μας; Αν θέλουμε να συμπεριφερθούμε ως υπεύθυνα όντα, χρειαζόμαστε ένα εννοιολογικό πλαίσιο που να θεμελιώνει όχι μόνο τους λόγους μας -αυτό είναι εύκολο- αλλά και τις πράξεις μας. Αναζητώντας το πλαίσιο αυτό, οδηγήθηκα σε ένα συγκεκριμένο ρεύμα σκέψης και ευαισθησίας, στην ανθρωπιστική διάσταση του Διαφωτισμού. Στο διάστημα που καλύπτει τα τρία τέταρτα του αιώνα πριν το 1789, έγινε η μεγάλη ανατροπή, που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι υπεύθυνη για την τωρινή ταυτότητα μας. Για πρώτη φορά στην ιστορία οι άνθρωποι, αποφασίζοντας να διαφεντέψουν τη μοίρα τους, έθεσαν ως υπέρτατο σκοπό των πράξεών τους την ευημερία της ανθρωπότητας. Το κίνημα πήγασε από όλη την Ευρώπη και όχι μόνο από μία χώρα, και βρήκε την έκφρασή του στη φιλοσοφία και την πολιτική, στις επιστήμες και τις τέχνες, στο μυθιστόρημα και την αυτοβιογραφία. Βέβαια, ούτε εφικτή είναι μια απλή επιστροφή στο παρελθόν ούτε ευκταία. Οι συγγραφείς του 18ου αιώνα δεν μπορούν να επιλύσουν τα προβλήματα που ανέκυψαν έκτοτε και σπαράσσουν καθημερινά τον κόσμο. Ωστόσο, η καλύτερη κατανόηση της ριζικής εκείνης ανατροπής μπορεί να μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα σήμερα. Επιδίωξα λοιπόν, χωρίς να χάσω από το βλέμμα μου την εποχή μας, να ανιχνεύσω τις μεγάλες γραμμές της σκέψης του Διαφωτισμού, σε ένα συνεχές πηγαινέλα παρελθόντος και μέλλοντος