Η πραγματεία του Χ. Ι. Βουλοδήμου Περί του ιδιωτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, θεωρείται η κορυφαία όλων των συναφών εργασιών στην παγκόσμια βιβλιογραφία. 

Μετά την προ ικανού χρόνου γενομένην εκτύπωσιν και δημοσίευσιν του Α’ τόμου του ανά χείρας Δοκιμίου προετιθέμην να προβώ αμέσως εις την έκδοσιν τούτου του Β’ τόμου, άτε έχων ετοίμην και τούτου την σύνταξιν. Αλλά και ενταύθα επηλήθευσε το δη λεγόμενον: “Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει”. Διάφοροι περιπέτειαι του εκπονήσαντος ενέβαλλον αυτόν εις ενδοιασμόν περί της τύχης και ευμενούς υποδοχής τούτου του εκδοτέου τόμου, ει και ο φιλόμουσος και φιλογενής εκδότης, ο Κύριος Εμμανουήλ Γ. Βουτζινάς, ο και του Α’ τόμου φιλότιμος εκδότης, αδιαλείπτως επέμενεν, όπως μη αναβληθή περαιτέρω η απαραίτητος συμπλήρωσις της εκδόσεως του πονήματος.
Εν τούτοις το πόνημα ουδαμώς εζημιώθη αυτό καθ’ εαυτό εκ ταύτης της μακράς αναβολής της εκδόσεως του Β’ τούτου τόμου. Εν τω μεταξύ διεσκευάσθη και συνεπληρώθη πολλαχώς επεξεργασθέν δια παραβολής προς πλείστα παράλληλα χωρία αρχαίων ελλήνων και λατίνων συγγραφέων και άλλων επιγραφικών και αρχαιολογικών μνημείων, έτι δε και δια τινών ορθοτέρων ερμηνειών κειμένων και γεγονότων και δια προσθήκης νεωτέρων μαρτυριών και κρίσεων.
Και διάταξιν μεν και ανάπτυξιν των ποικίλων ζητημάτων ηκολούθησα την αυτήν, ην και εν τω Α’ τόμω, ως και την γλωσσικήν έκθεσιν αυτών, κατά τε την έκτασιν και τον παραλληλισμόν. Αλλά περί της γλωσσικής εκθέσεως ιδίως οφείλω ενταύθα να σημειώσω, ότι ούτε θεματογραφίαν εις την αρχαίαν ελληνικήν επετήδευσα (ήτις άλλως τε έμελλεν είναι λίαν διάφορος), ούτε την ομαλωτέραν πλοκήν της όσον ένεστιν αναλυτικωτέρας και ασφαλεστέρας φράσεως της νεωτέρας ελληνικής και των λοιπών ευρωπαϊκών γλωσσών αποφεύγω, μόνον την λίαν χαλαράν και άνευ ανάγκης πολυποίκιλον δια περιττών αναλύσεων και σχοινοτενών προτάσεών τε και πολυσυλλάβων λέξεων εκ συστήματος αποφεύγω, όπου ην ευκόλως δυνατή η αντικατάστασις γνησιωτέρας και συντομωτέρας, και δια τούτο σαφεστέρας, έτι δε και κανονικωτέρας κατά το πνεύμα της ελληνικής φράσεως και συντάξεως των τε προτάσεων και περιόδων.
Επί πάσι δε νομίζω, ότι αυτή η φύσις του πονήματος, ήτις απαιτεί ουχί μόνον πραγματικήν έκθεσιν, αλλά και όρους ευχρήστους εν τω Ελληνικώ βίω, και δη, όπου ανάγκη, και ερμηνείαν αυτών, επιβάλλει την υποχρέωσιν της παραθέσεως πολλών και ενίοτε εκτεταμένων χωρίων προς την κατανόησιν αυτών, και δια τούτο η χρήσις διαφόρου γλωσσικής εκθέσεως έμελλε παραβλάπτειν την αρμονίαν του ύφους.
Έτι δε φρονώ, ότι ουδαμώς οφείλομεν ρίπτειν τα όπλα και λιποτακτείν εν τω αγώνι των εθνικών γραμμάτων δια τας αναποφεύκτους ατελείας και ποικιλίας των περί αυτών πονημάτων, αλλά θαρρούντως αποδυώμεθα εις τον καλόν εθνικόν αγώνα, μη περιοριζόμενοι μόνον εις αμοιβαίας κατακρίσεις, ελπίζοντες εν τοιαύτη αμίλλη αείποτε πλείονα τελειοποίησιν και ούτω πλείονα ουσιώδη εθνικήν τροφήν και εξευγενισμόν των εχόντων ανάγκην τούτων. “Θαρρείν χρη… τάχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον”. (Χ. Ι. ΒΟΥΛΟΔΗΜΟΣ, Έγραφον εν Οδησσώ τη 29 Μαρτίου 1903, από τον πρόλογο της έκδοσης)