Τα ιδανικά της ελευθερίας που σκόρπισε στον κόσμο η επανάσταση του 1789 είχαν ποδοπατηθεί από τη ναπολεόντεια περιπέτεια και θαφτεί με τ’ απολυταρχικό σάβανο της Ιερής Συμμαχίας. Οι ηγεμόνες, που θεωρούσαν τους εαυτούς τους “εντεταλμένους από τη Θεία Πρόνοια να κυβερνάνε”, νιώσανε, για μια στιγμή, το ρίγος του θανάτου κάτω από τις πορφύρες τους, όπως κινδύνεψαν τα προνόμιά τους να παρασυρθούν από την οργή των καταπιεσμένων λαών. Κατόρθωσαν όμως να πνίξουν, με τη φωτιά και το σίδερο, κάθε απελευθερωτικό κίνημα και να επιβάλουν το “νόμο και την τάξη” – το νόμο και την τάξη των νεκροταφείων. Έτσι, τον ξεσηκωμό του ελληνικού λαού για τη λευτεριά του τον είδαν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, χωρίς καμιά εξαίρεση, σαν μια καινούργια φλόγα που άναβε στις καρδιές των υποδουλομένων λαών, δικών τους και ξένων, γενναία αισθήματα κι ελπίδες.