Θεώρησα κάτι σαν υποχρέωσή μου να μιλήσω για τις εγγραφές που σαν παιδί έκανα από τις διηγήσεις των δικών μου. Αυτοί δεν υπάρχουν πια και βρίσκω πως είναι κρίμα τέτοια βιώματα να μην περνούν σε όλους όσοι ενδιαφέρονται για εκείνη την εποχή. Ιδιαίτερα στην τρίτη και τέταρτη γενιά προσφύγων. Πρέπει να εξακολουθούν να έχουν πληροφόρηση για το ποιοι ήταν οι γονείς τους, οι πρόγονοί τους, για το πώς ήταν η ζωή τους πριν, στην Μικρά Ασία, για τις ταλαιπωρείες που έζησαν εκεί με την καταστροφή, αλλά και εδώ. Η ιστορία της οικογένειάς μου είναι σαν χιλιάδες ίδιες με αυτήν. Είναι ιστορίες που αφορούν όλους μας. 
Είναι περίεργο αλλά έτσι θαρρώ πως συμβαίνει σ’ όλους μας: τίποτε από ότι εγγράψαμε στα παιδικά μας χρόνια δεν το ξεχνάμε. Κι αυτές οι τόσο παλαιές εγγραφές, μεγαλώνοντας αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα, πιάνουν πιο πολύ ίσως χώρο στην ψυχή μας από ό,τι αυτό που όλοι θεωρούμε σαν την πραγματικά δική μας ζωή. Αναφέρομαι στην προσωπική πορεία μας κατά τα γόνιμα χρόνια της πρώτης και της δεύτερης ενηλικίωσής μας, στους ανθρώπους που τότε αγαπήσαμε και που μας αγάπησαν, στα πράγματα ή την καριέρα που δημιουργήσαμε, στην ουσιαστική προσφορά μας στην κοινωνία που ανήκουμε, ακόμα και στην συμβολή μας στη συνέχιση του είδους μας με τη δημιουργία των παιδιών μας. Όλα αυτά υπάρχουν μέσα μας, μας συντροφεύουν σαν γνώριμη γλυκιά μουσική υπόκρουση, είναι η μελωδία της ύπαρξής μας. Τα σκεφτόμαστε και χαμογελάμε, χαιρόμαστε που τα ζήσαμε, φτάνουμε μέχρι να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη προς όλους όσους πήραν ενεργό μέρος στη σύνθεσή της, όμως δεν πολυμιλάμε γι’ αυτά, είναι μόνο ΔΙΚΑ ΜΑΣ, είναι η προσωπική ζωή μας, είναι ΕΜΕΙΣ, είναι το ΕΓΩ που εμείς δημιουργήσαμε. [Σοφία Μησίου]