Είναι περίεργο αλλά έτσι θαρρώ πως συμβαίνει σ’ όλους μας: τίποτε από ότι εγγράψαμε στα παιδικά μας χρόνια δεν το ξεχνάμε. Κι αυτές οι τόσο παλαιές εγγραφές, μεγαλώνοντας αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα, πιάνουν πιο πολύ ίσως χώρο στην ψυχή μας από ό,τι αυτό που όλοι θεωρούμε σαν την πραγματικά δική μας ζωή. Αναφέρομαι στην προσωπική πορεία μας κατά τα γόνιμα χρόνια της πρώτης και της δεύτερης ενηλικίωσής μας, στους ανθρώπους που τότε αγαπήσαμε και που μας αγάπησαν, στα πράγματα ή την καριέρα που δημιουργήσαμε, στην ουσιαστική προσφορά μας στην κοινωνία που ανήκουμε, ακόμα και στην συμβολή μας στη συνέχιση του είδους μας με τη δημιουργία των παιδιών μας. Όλα αυτά υπάρχουν μέσα μας, μας συντροφεύουν σαν γνώριμη γλυκιά μουσική υπόκρουση, είναι η μελωδία της ύπαρξής μας. Τα σκεφτόμαστε και χαμογελάμε, χαιρόμαστε που τα ζήσαμε, φτάνουμε μέχρι να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη προς όλους όσους πήραν ενεργό μέρος στη σύνθεσή της, όμως δεν πολυμιλάμε γι’ αυτά, είναι μόνο ΔΙΚΑ ΜΑΣ, είναι η προσωπική ζωή μας, είναι ΕΜΕΙΣ, είναι το ΕΓΩ που εμείς δημιουργήσαμε.