Ο Αρθούρος Σοπενχάουερ (1788-1860) διακρίνεται στο πάνθεον των δυτικών φιλοσόφων ως ο εκφραστής μιας απόλυτα απαισιόδοξης αντίληψης της ζωής και υπέρμαχος της υπεροχής της βούλησης εις βάρος της νόησης, στοιχείο που υπογραμμίζει το έργο που συνθέτει, με σκοπό την περιγραφική απεικόνιση της διανοητικής υπόστασης του ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, η δεύτερη εκτίμησή του έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και οδηγεί στην πρώτη, αφού ο ίδιος θεωρεί τη βούληση σαν ένα εγγενές κακό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Εξαιτίας των δύο αυτών βαθιά εδραιωμένων στον ίδιο αντιλήψεων, φτάνει στο σημείο να αποδίδει στις τέχνες και ειδικότερα στη μουσική σημαντικά αξιόλογη θέση μέσα στο γενικό πλαίσιο θεώρησης που σκιαγραφεί για τη ζωή. Αν αυτό εμφανίζεται ως μια παράδοξη συσσώρευση ασύνδετων μεταξύ τους ιδεών, τότε σκοπός αυτού του μικρού και περιεκτικού βιβλίου ορίζεται το εγχείρημα μελέτης του τρόπου με τον οποίο ο Σοπενχάουερ καταφέρνει να τις συνδυάσει.