Το πρόβλημα της τραγικής συνείδησης απλώθηκε σ ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, έτσι που η τραγικότητα αναιρούσε διαρκώς ένα εντοπισμένο αισθητικό ή φιλοσοφικό κέντρο καταστρέφοντας την ιστορικότητα της αυθεντίας. Το πνεύμα αναζητούσε διαρκώς την τραγικότητα του με τη θέρμη της αναγωγής του ανθρώπου σε μια ιδανικότητα σπαραγμού, όπου το ύψιστο διεκδικείται σαν αυτοπροσδιορισμός και δικαιωμένη ανάλωση. Παράλληλα όμως με τον ζωτικό χώρο του δημιουργικού στοχασμού και της αγωνιακής τέχνης, δημιουργήθηκε μια φυγόκεντρη τάση -από την πλευρά της αισθητικής και της φιλολογικής κριτικής- πού θέλησε να επαληθεύσει την αντοχή της τραγωδίας, από την κλασική αρχαιότητα μέχρι το σύγχρονο δράμα, με φιλοσοφικές αναφορές κι αναζητήσεις για τα οράματα για τα ορόσημα της τραγικής τέχνης, συμπλέκοντας αδιάκριτα κάθε φορά την ορθότητα μιας τραγικής θεώρησης με την αυθεντικότητα μιας τραγικής φόρμας. Οπωσδήποτε δεν θα ζητούσε κανείς από την αισθητική ν’ αγαπήσει το πνεύμα της μυθικής αρχετυπικότητας πού διαστέλλει τον τραγικό χαρακτήρα του αρχαίου δράματος και την περιοχή της ηθικής τάξης από τον μετέπειτα μυστικισμό του μεσαιωνικού δράματος. Ούτε είναι δυνατόν ν’ αποδυναμωθεί η προσέγγιση ενός αισθητικού φαινομένου από τη σύλληψη του κόσμου που εκφράζει. Αλλά η διαρκής εξωτερική αναμέτρηση και η υπερκάλυψη του φιλοσοφικού στοχασμού από μια συγκριτική φιλολογία πού δεν είναι σε θέση ν’ αναγνωρίσει την εσωτερικότητα στη συμπεριφορά ενός πνεύματος κάλυψε την ουσιαστική ζωή της τραγικότητας με φορμαλιστικούς αισθητισμούς, τραγικά ταμπού και πολλές ενοχές για το “αυθεντικό” ύψιστο του δράματος των μετακλασικών χρόνων. Σε ανταπόδοση και η ίδια η φιλοσοφική στάση υποβοήθησε το χάσμα ή την πλασματική σύνθεση των περιοχών της τραγι-κότητας παγιώνοντας και υποτάσσοντας το αισθητικό ρίγος μέσα σ’ ένα τελειωμένο σύστημα. Γιατί η απεριόριστη ιδανικότητα, πού ίσως να ‘ναι ο τόπος της τραγικότητας και όχι η τραγική φόρμα, οι συστηματοποιημένες θεωρήσεις της τραγωδίας, δεν διαπιστώνεται άπλα σαν μια άποψη μέσα στην Ιστορία, αλλά οικοδομείται ελεύθερα με την αναγκαστική ενοχή του πνεύματος πού ανασταίνει το τραγικό συμβάν. Ο ρομαντικός Χέγκελ, σε διάσταση με τον Σέλλινγκ, εδραιώνει την άποψή του στηριζόμενος σε μια κριτικότητα διαφορετικής στάθμης απ’ όλους τους σύγχρονους συλλέκτες τραγωδιών.