Τελικά, δεν ξέρω τι θα κερδίσει ο άνθρωπος από την τωρινή διαδικασία της ισοπέδωσης των πάντων. Ξέρω, όμως, τι έχασε και τι του μέλλει να χάσει… Το παιδικό του όνειρο, την ονειρική διάσταση του κόσμου, τον άπειρο ορίζοντα του ρομαντισμού, όπου λεύτερα ξανοίγεται το αέναο ψυχικό φτερούγισμα…
Τώρα ο άνθρωπος αφυπνίζεται σ’ έναν κόσμο που δεν του υπόσχεται πια τίποτα. Γιατί τα πλάσματα του σημερινού κόσμου είναι από απλώς χρήσιμα, μέχρι κατά πλειονότητα άχρηστα -παραπανίσια ή και ολέθρια.

Και πώς να βάλεις στο χαρτί τόσα πράγματα; Τη ζωή και την παράδοση μιας «φάρας» ανθρώπων, που συγκυρίες και ιστορικοί λόγοι της έχουν φορτώσει την ευθύνη μιας γλωσσικής κληρονομιάς και το βάρος ενός προφορικού και γενικότερα εθιμικού πολιτισμικού θησαυρού; Και πώς να σβήσεις από τη μνήμη, να διώξεις από το αιματοκυκλοφοριακό σου σύστημα τόσα πράγματα που κουβαλάς, που σ’ έχουν διαμορφώσει και όλα αυτά για τα οποία μπορείς να καυχιέσαι ή να ντρέπεσαι και που έχουν καθορίσει το είναι και το έχει σου; Και πώς μπορείς ν’ αρνηθείς, αν θες, από το συνειδητό σου «κομμάτι» τραγούδια, μύθους, θρύλους, ιστορίες, παραμύθια, θυμοσοφίες, δοξασίες και ό,τι άλλο σχετίζεται με τη ζωή, την αγάπη, τον έρωτα, τον πόνο, τον αγώνα, την ελευθερία, τον άνθρωπο; Έτσι ξεκίνησε η γραφή του βιβλίου Βλάχοι. Μνημεία ζωής και λόγου ενός πολιτισμού που χάνεται, μετά από φόρτιση αυτών των ερωτημάτων. Χωρίς φιλοδοξίες και όνειρα. Περισσότερο σαν καταγραφή πραγμάτων προσωπικής μνήμης. Κάτι σαν μαρτυρία, διαμαρτυρία και αντίσταση.