Σ’ αυτήν την τόσο ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία, ο Φράνκο Τζεφιρέλι μας αφηγείται τη ζωή του με απλότητα και ειλικρίνεια. Με τη γαλήνη και το αίσθημα της επιείκειας που φέρνει η ωριμότητα, μας μιλάει για τους φίλους, τους εχθρούς, την οικογένειά του, για αρρώστιες, για τα αγαπημένα του ζώα, για τη δουλειά του: ταινίες, θέατρο, όπερα, πολλές επιτυχίες, κάποια φιάσκα, συνεργασίες με ιερά τέρατα της σκηνής και της οθόνης και μεγάλους μαέστρους, στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου.
Στις αναμνήσεις του Τζεφιρέλι εμφανίζονται μορφές μυθικές: ο Λουκίνο Βισκόντι, η Μαρία Κάλλας, η Κοκό Σανέλ, η Άννα Μανιάνι, η Τζόαν Κρόφορντ, η Γκρέτα Γκάρμπο, ο Λήοναρντ Μπερνστάιν, η Λίζα Μινέλι, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, ο Τούλιο Σεραφίν, η Λιζ Τέηλορ, ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, η Ολίβια Χάσεϋ, ο Λόρενς Ολιβιέ, η Τερέζα Στράτας, ο Αρτούρο Τοσκανίνι, ο Πλάσιντο Ντομίνγκο, ο Εντουάρντο ντε Φίλιπο και τόσοι άλλοι.
Στην αυτοβιογραφία του Φράνκο Τζεφιρέλι τα χρόνια του πενήντα είναι φανταστικά και του εξήντα υπέροχα.
Ύστερα αρχίζουν οι θάνατοι, αρχίζουν να φεύγουν ένας ένας οι φίλοι του. Οι επαγγελματικές του επιτυχίες συνεχίζονται, αλλά η ευτυχία, το πάθιασμα, η χαρά της ανακάλυψης, αρχίζουν σιγά σιγά να λιγοστεύουν: τα σκοτεινιάζει η μελαγχολία των χρόνων. Όμως η σκέψη του Βισκόντι κυριαρχεί πάντα, ακόμη πιο έμμονη: “Καθώς περνάει ο καιρός, αισθάνομαι να μου λείπει όλο και πιο πολύ ο Λουκίνο Βισκόντι…”.