“Άρχισα να περιγράφω την εικόνα. Μετά, προεκτάσεις της εικόνας, που εκκινούσαν ουσιωδώς από τις ανακρίβειες του σχεδίου: τα λάθη λειτουργούσαν ως ελεύθεροι χώροι κίνησης για τη φαντασία. (…) Η περιγραφή μετουσιώνει [την εικόνα] σε ένα άλλο μέσο. Δέντρο, γυναίκα, άντρας, σπίτι: αυτές ήταν οι σταθερές του σχεδίου. Μπορούσες να δημιουργήσεις ένα στρόβιλο, επειδή ακριβώς υπήρχαν αυτά τα σταθερά σημεία. Η δομή του κειμένου είναι η εξής: η μία εικόνα θέτει την άλλη υπό αίρεση. Το ένα επίπεδο ακυρώνει κάθε φορά το προηγούμενο και οι οπτικές αλλάζουν. Στο τέλος τίθεται υπό αμφισβήτηση και ο ίδιος ο παρατηρητής, αυτός που περιγράφει δηλαδή την εικόνα. Υπό αυτή την έννοια το κείμενο είναι ένα αυτόδραμα, ένα έργο που παριστάνεις με τον εαυτό σου, που παίζεις με τον εαυτό σου.”