«Ο κανόνας του παιχνιδιού», φιλμ επικίνδυνο, καταραμένο, αναρχικό στην ιδεολογία του, δεν γεννήθηκε ξαφνικά, αλλά σαν όλα τα μεγάλα έργα τέχνης θερίζει σπορά αιώνων. Αν οι κλασικοί δημιουργοί χαράζουν το γενικό περίγραμμα μες στο οποίο κινείται το δίπτυχο της τέχνης έρωτας-θάνατος, οι νεότεροι, ακούγοντας τα αιτήματα της εποχής, εκφράζουν την ευαισθησία τους γι’ αυτά, χωρίς να χάνουν την επαφή τους με έργα που άφησε ανέπαφα ο χρόνος. Ανάλογα με τις εποχές και μέσα από πολλές νοοτροπίες, φωτίζουν λεπτομέρειες που βοηθούν κι επεξηγούν τα μνημειώδη έργα τέχνης. Έτσι, ο Ρενουάρ με τον «Κανόνα του παιχνιδιού» συγκαταλέγεται στη χορεία εκείνων που είχαν την ευφυΐα, το πάθος, την ικανότητα και την τόλμη να κοιτούν πίσω απ’ τα φαινόμενα, να ερευνούν τις αιώνιες αλήθειες όσο γίνεται πιο αντικειμενικά, απαντώντας ταυτόχρονα στα ερωτήματα της εποχής τους μέσ’ απ’ το φίλτρο της προσωπικής τους ιδιοσυγκρασίας.
Συνεχίζοντας την παράδοση της τραγικοκωμωδίας που σαν είδος ανήκει στον παρακμιακό κύκλο της τέχνης, αλλά σήμερα εκφράζει την εποχή μας, ο Ρενουάρ με τη «διαλεκτική του παιχνιδιού και του κανόνα, της χαράς και του έρωτα, του έρωτα και του θανάτου» για να θυμηθούμε τον έξοχο Μπαζέν, δίνει το χέρι στους κλασικούς και παίρνει δικαιωματικά μια απ’ τις πρώτες θέσεις στον κόσμο του κινηματογράφου.
Έργα σαν τον “Κανόνα τον παιχνιδιού” διαβρώνουν όλα τα πολιτικοοικονομικά και κοινωνικά συστήματα, απορρίπτουν αξίες που επιβλήθηκαν στο άτομο χωρίς τη θέλησή του, φέρνουν στην επιφάνεια τ’ αποτελέσματα της φθοράς του ανθρώπινου γένους, το κακό και το καλό που συνυπάρχουν μέσα του, τη ρευστότητα καταστάσεων και το ευμετάβλητο των κοινωνικών σχέσεων.
“Ο κανόνας του παιχνιδιού” τέμνει δίκην νεκροψίας έναν κόσμο που παρακμάζει χωρίς ελπίδα, ανίκανο ν’ αποτινάξει τις συμβάσεις που ενώνουν μεταξύ τους τα μέλη του. Το μήνυμά του ηχεί τραγικό και ασφυκτικό παρωδώντας κάθε είδους κάθαρση.