Η υπέρμετρη ανάπτυξη του τεχνικού πολιτισμού και η εκμηδένιση των αποστάσεων, που οδηγούν με γρήγορους ρυθμούς στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ενοποίηση, προβάλλουν ως αίτημα την καθιέρωση μίας μη φυσικής, τεχνητής γλώσσας, με βάση την αρχαία Ελληνική, αφού δεν κατέστη δυνατό μέχρι σήμερα να χρησιμοποιηθεί ως τέτοια η αρχαία Ελληνική, μιας απλούστατης γλώσσας συναλλαγών, τεχνολογίας – πληροφορικής και διεθνούς επικοινωνίας, που δεν θα αλλάζει με τον χρόνο ούτε και λόγω της διαφορετικότητας εκείνων που θα τη μιλούν και θα τη γράφουν και που τα βασικά σημεία αναφοράς της, δηλαδή τα θέματα των ουσιαστικών, επιθέτων και ρημάτων της, θα είναι πάντοτε σταθερά προσηλωμένα στην αρχαία Ελληνική, και έμμεσα και στη νέα Ελληνική, και θα προέρχονται από αυτήν.
Μιας γλώσσας –θα μπορούσε να ονομασθεί Ινδοευρωπαϊκή– που θα επιτρέπει στον χρήστη, λόγω της άρτιας υποδομής των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και του πλουσιότατου λεξιλογίου της αρχαίας Ελληνικής, να εκφράζεται πολύ εύκολα και σε απλά κείμενα καθημερινής χρήσης αλλά και σε υψηλότατο επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο.