Δοκιμάζοντας στα εβδομήντα του χρόνια, για πρώτη ουσιαστικά φορά, τις πεζογραφικές του ικανότητες, ο πρακτικός μεγαλοαστός του εξωτερικού με τη διαφωτιστική συνείδηση, εντελώς φυσικό είναι να μη μπορεί να κλειστεί στα στενά όρια ενός οδοιπορικού. Η οδοιπορία από την Αθήνα ως τον Μπρουσό δεν είναι παρά μόνο το έναυσμα για ένα μονόλογο ο οποίος πάρα πολλές φορές ξεκόβεται εντελώς από οποιαδήποτε ταξιδιωτική εμπειρία. Και όσο ακόμη κρατιέται στα όρια του ταξιδιωτικού είδους, εμπλουτιζόμενο διαρκώς με αναμνήσεις και γνώσεις από μια μακρά σειρά περιηγήσεων, ξεφεύγει γρήγορα από το πλαίσιο του συγκεκριμένου οδοιπορικού για να αποβεί το ταξίδι μιας ολόκληρης ζωής. Όμως και το πέρασμα από το οδοιπορικό στο ταξίδι δεν εξαντλεί τους στόχους αποτελεί προβαθμίδα πριν περάσουμε στο κυρίως αντικείμενο, την έκθεση μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας. Απ’ αυτήν την άποψη αν ζητήσουμε παράλληλο του Μπρουσού πρέπει, παρακάμπτοντας το σύνολο της ταξιδιωτικής φιλολογίας, να γυρίσουμε στο Ταξίδι. Και στα δυο, και μόνο σ’ αυτά, η οδοιπορία ξεπερνάει αμέσως τα γεωγραφικά όρια για να αναπτυχθεί σε χώρους ιδεολογίας.