Από όσα αναπτύσσονται στο βιβλίο αυτό προκύπτει ότι δεν υπάρχει ένας τυποποιημένος και καθολικά εφαρμόσιμος τρόπος ή μια μονοδιάστατη κοινή μεθοδολογία διεξαγωγής της διδασκαλίας σε όλες τις περιπτώσεις ανεξάρτητα από το είδος μάθησης που επιδιώκεται κάθε φορά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται. Είναι άλλωστε γνωστό ότι όλοι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν με τον ίδιο τρόπο ούτε και όλα τα είδη της μάθησης αποκτούνται με την ίδια διαδικασία. Για το λόγο αυτό, η ομοιομορφία στη διδακτική πράξη έρχεται σε αντίθεση προς τις σύγχρονες αρχές της μάθησης και δεν ευνοεί την ισότητα εκπαιδευτικών ευκαιριών και την εκδημοκρατικοποίηση του σχολείου. Η εκδημοκρατικοποίηση του σχολείου δεν θα επιτευχθεί με την εξασφάλιση εξωτερικών μόνο τύπων ισότητας, αλλά και με την καταπολέμηση – στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό – της ανισότητας στην κατανομή των αποτελεσμάτων της σχολικής μάθησης. Η ενασχόληση με τις διαδικασίες της μάθησης και την αρχιτεκτονική της διδασκαλίας είναι όχι μόνο η πιο βοηθητική για το δάσκαλο δραστηριότητα, αλλά, αν θέλετε και η μόνη ρεαλιστική τακτική, για να βελτιωθεί η επίδραση που ο σχολικός θεσμός μπορεί να έχει στην κοινωνική πραγματικότητα για την ώρα τουλάχιστον και ίσως για πολλά ακόμη χρόνια. Αυτή η ιδέα διαπερνά τούτο το βιβλίο απ’ την αρχή ως το τέλος.