Η σκληρή αλήθεια της ξενιτιάς έχει προσαρτηθεί σαν επίθημα στη ζωή μου από τα μικράτα μου, από τότε που εγκαταλείψαμε το σπίτι μας το 1956, λίγο μετά “τα σπασμένα”, και αρχίσαμε έναν κύκλο περιπλανήσεων μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Αθήνας που θα κατέληγαν μετά από λίγα χρόνια στον Καναδά. Με “τα σπασμένα” έσπασαν οι φυσικοί δεσμοί με τον τόπο μας και άρχισαν να απλώνονται γύρω από τη ζωή μας οι κύκλοι που μας έσπρωχναν προς την ξενιτιά. Αυτοί οι κύκλοι, σαν εκείνους της πέτρας που πέφτει στο νερό, συνεχίστηκαν αργότερα μεταξύ Αθήνας και Μοντρεάλ, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70, και έσβησαν οριστικά με τον ερχομό των παιδιών, για να μην υποβληθούν και αυτά στην ταλαιπωρία των αποδημιών και των περιπλανήσεων. Γύρω σε εκείνη την εποχή, όταν η ζωή μας είχε ανακτήσει για πρώτη φορά κάποιο είδος κανονικότητας, άρχισε η ξενιτιά να μου μιλάει σε άλλους τόνους, άλλοτε ήπιους και άλλοτε επίμονους, προσπαθώντας να με προσελκύσει σε έναν διάλογο μαζί της, θυμίζοντας μου πως βρισκόταν πάντοτε μαζί μου, πως δεν μπορούσα να την αγνοήσω. Εκείνα τα χρόνια κατάλαβα πως θα έπρεπε να ζήσω με την ξενιτιά σαν στο σπίτι μου και να τη δεχτώ σαν κρίση Θεού, έτσι όπως είχε δεχτεί ο Ισραήλ την εξορία και έμαθε να ζει εκτοπισμένος από τη Σιών στα χρόνια του Ιερεμία.