«… Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πώς έγινα σκηνογράφος. Ειδικές σπουδές δεν έκανα και ποτέ δεν είχα αυτή τη φιλοδοξία. Δεν θυμάμαι να υπήρξα παιδί-θαύμα, και στις μνήμες μου από τα εφηβικά μου χρόνια –τότε που, όπως λένε, εκδηλώνονται οι καλλιτεχνικές ανησυχίες- κυριαρχεί η Κατοχή, η στέρηση, η πείνα και ο τρόμος. Ωστόσο, για να περνούν οι δύσκολες εκείνες μέρες και για να κερδίζω λίγες δραχμές, έφτιαχνα κούκλες και κουκλόσπιτα. Τα κουκλόσπιτα είχαν πέραση, κι ένα μαγαζί στην οδό Αδριανού τ' αγόραζε χωρίς αντιρρήσεις. Απ' ό,τι θυμάμαι, ήταν όμορφα βαμμένα, είχαν σωστές αναλογίες και τέλεια επίπλωση. Από κόντρα πλακέ και χρωματιστά χαρτόνια, καμωμένα με υπομονή και μεράκι, στάθηκαν ίσως η μακρινή αφετηρία για τη θεατρική πλαστική μακέτα, ποιος ξέρει;

»Εκείνο που ξέρω όμως εγώ, σκηνογράφος είκοσι χρόνια τώρα, είναι ότι τις πλαστικές μακέτες των σκηνικών μου ποτέ δεν τις εμπιστεύτηκα σε βοηθό. Τις δουλεύω με την ίδια συγκίνηση και το ίδιο πάντοτε μεράκι. Οι κούκλες μου όμως δεν είχαν την ίδια εμπορική επιτυχία. Ήταν κι αυτές όμορφες, ντυμένες με γούστο, μα φαίνεται πως δεν έμοιαζαν με παιχνίδια. Η γριά Δεμερτζίνα, σπιτονοικοκυρά μας στον συνοικισμό Κουντουριώτη, αρχαία όσο και τα παράλια της Μικράς Ασίας, μου είπε ένα μεσημέρι, όταν τις είδε για πρώτη φορά: "Γιόκα μου, αυτές δεν είναι να τσι παίζεις, είναι σαν μεγάλες γυναίκες"…»