Σύμφωνα με την οπτική του Τερζόπουλου, όλες οι γραμμές άμυνας που σχεδιάστηκαν με περισσή επιμέλεια στράβωσαν και δυστυχώς απέτυχαν. Το όραμα για έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο δεν έγινε πραγματικότητα. Όλοι οι θεσμοί, όπως λειτουργούν στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες, φαντάζουν σαν
τα αιματοβαμμένα ιμάτια που διαρρηγνύει στο τέλος της παράστασης ο Ορέστης. Στη σύγχρονη βίαιη πραγματικότητα δεν ξεπροβάλλει καμία ελπίδα σωτηρίας παρά μόνο ο ανάξιος και ατέρμονος θάνατος αφού πλέον οι Ερινύες παραδίδουν τα όπλα τους ενώπιον της θεάς Αθηνάς, χωρίς να έχουν καταφέρει να μεταμορφωθούν σε Ευμενίδες. «Welcome to the Νew World» ακούγεται από τα μεγάφωνα. Καλωσορίσατε σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η βία, ο πόλεμος και η ανθρώπινη εξαθλίωση.
Στο τεύχος 29 του περιοδικού Θεατρογραφίες ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει ένα μικρό αφιέρωμα στο θέατρο του Θεόδωρου Τερζόπουλου.
Ο Φίλιππος Καραφέριας, Διδάκτωρ Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Grenoble-Alpes, υπογράφει το άρθρο Βίοι βίας και πολιτικές θρήνου: Θεόδωρος Τερζόπουλος και η σωματοποίηση του σύγχρονου χάους. [Ολόκληρο το άρθρο στην έντυπη έκδοση του περιοδικού.]
Ξεκινά το άρθρο του αναφέροντας: Στο βιβλίο της Precarious Life: The Powers of Mourning and Violence η φιλόσοφος Judith Butler εξετάζει πώς η θλίψη και το πένθος για τα θύματα πολέμου και βίας συχνά επισκιάζονται ή αγνοούνται μέσα στις κυρίαρχες πολιτικές συζητήσεις. Εισάγοντας τον όρο «επισφαλής ζωή», πιστεύει ότι όλες οι ζωές είναι εγγενώς ευάλωτες και υποστηρίζει ότι το πένθος μπορεί να είναι ένα ισχυρό εργαλείο αντίστασης και κινητοποίησης. Με το να θρηνούν δημόσια τις ζωές που χάθηκαν εξαιτίας του πολέμου, άτομα και κοινότητες δίνουν έμφαση στο ανθρώπινο κόστος της σύγκρουσης καταφέρνοντας έτσι να αμφισβητήσουν τους μηχανισμούς που διαιωνίζουν αυτήν τη βία. Το πένθος, για την Butler, γίνεται ένας τρόπος επιβεβαίωσης της αξίας και της αξιοπρέπειας αυτών που υπέφεραν. Ταυτόχρονα όμως γίνεται και μια πρόσκληση για δράση και πολιτική αλλαγή. Την άποψη αυτήν φαίνεται να υιοθετεί μέσα από τις παραστάσεις του και ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος, ο οποίος στηρίζεται σε μια αντίστοιχη οπτική αναφορικά με την πολιτική της βίας και της τρομοκρατίας που επικρατούν στις κοινωνίες του 21ου αιώνα. Στη σκηνοθετική του άποψη προτάσσει την έννοια της ανθρώπινης ευαλωτότητας ως αντίβαρο στις διάχυτες πρακτικές του ιμπεριαλισμού στη σύγχρονη εποχή. Μέσα από τη σωματοποίηση του τραγικού θρήνου, βασισμένη στη μοναδική μέθοδο υποκριτικής που έχει αναπτύξει, παρουσιάζει την ανθρώπινη ευαλωτότητα ως μια ισχυρή απάντηση στην πολιτική βία και βλέπει τους τραγικούς χαρακτήρες ως ευκαιρία για να ρίξει φως στην επισφάλεια που αντιμετωπίζουν όσες κοινωνίες έχουν ισοπεδωθεί από τις συνέπειες του πολέμου.
Δείτε αναλυτικότερα τα τέυχη που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δωδώνη.
Αν σας ενδιαφέρει η αποστολή επιστημονικού άρθρου για τη δημοσιευση στο περιοδικό δείτε το call for papers | υποβολή επιστημονικών άρθρων για τις παραστατικές τέχνες
Το φωτογραφικό υλικό των σχετικών άρθρων ανήκει στη Johanna Weber και παραχωρήθηκε από το Γραφείο Τύπου του Εθνικού Θεάτρου
