Αναγκαστικά η μάθηση στο μέλλον θα σχετίζεται περισσότερο με τη δεξιότητα ανεύρεσης και αξιοποίησης της γνώσης και λιγότερο με την ικανότητα αποστήθισής της. Σε αυτό ακριβώς το σημείο έχουν τον πρώτο λόγο οι τεχνολογίες της πληροφορικής. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να έχουν μόνο τη δυνατότητα και τα κίνητρα αλλά και την “υποχρέωση” να μπορούν να χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες και στον επαγγελματικό και στον ιδιωτικό βίο τους. Στις μέρες μας η μονοπώληση της πληροφορίας αποτελεί ισχυρότατο όπλο άσκησης εξουσίας τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι, παρά το γεγονός ότι οι νέες μορφές επικοινωνίας τείνουν να δημιουργήσουν μια νέα “κοινή γνώμη” μέσα σε μια νέα “κοινωνία πολιτών”, η τελευταία μπορεί κάλλιστα να εξαρτάται από τους ιδιώτες της, τους προμηθευτές της πληροφόρησης. Η γνώση πρέπει να αναγνωριστεί και να προστατευτεί νομικά ως αναπαλλοτρίωτο δημόσιο αγαθό.