Ένας ερωτευμένος γηραιός κύριος σχεδιάζει να παντρευτεί την κηδεμονευομένη του· ένας πιο επιδέξιος νεαρός εραστής τον προλαβαίνει, και την ίδια μέρα την κάνει γυναίκα του, μέσα στο ίδιο το σπίτι του κηδεμόνα της. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να κάνει με την ιδία επιτυχία μια τραγωδία, μια κωμωδία, ένα θεατρικό έργο, μια όπερα κτλ. Το είδος ενός έργου, όπως και οποιασδήποτε άλλης πράξης, εξαρτάται λιγότερο από την ουσία των πραγμάτων και περισσότερο από τους χαρακτήρες που τα βάζουν σε δράση.

Όσο για μένα, λόγω του ότι επιθυμούσα να κάνω ένα έργο ευχάριστο και ανέμελο, μου αρκεί που αντί για κάποιον σκοτεινό ραδιούργο ως κεντρικό ήρωα, έχουμε ένα εύθυμο αγόρι, έναν άνθρωπο χωρίς έννοιες, που γελά εξίσου με τις επιτυχίες του και τις αποτυχίες του, ώστε το έργο, αντί να γίνει σοβαρό δράμα, έγινε μια πολύ χαρούμενη κωμωδία. Κι αν ο κηδεμόνας είναι λίγο λιγότερο ανόητος από αυτούς που κοροϊδεύουμε στο θέατρο, το γεγονός αυτό γέμισε με περισσότερη δράση το έργο, και κυρίως ήταν απαραίτητο για να δώσει μεγαλύτερο πεδίο δράσης για τους ραδιούργους. [ο συγγραφέας]