Ο Δημήτρης Μυταράς γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1934. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών και σκηνογραφία στην Ανωτάτη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών του Παρισιού. Η ζωγραφική του χαρακτηρίζεται από έντονο κινησιακό σχέδιο και χρωματική διαύγεια. Σ’ όλες τις περιόδους της ζωγραφικής του υπάρχει μια διάχυτη εξπρεσιονιστική ατμόσφαιρα με φανερή κριτική διάθεση. Οι πλαστικές του αξίες έχουν κλασική δομή και η επαφή με την ελληνική παράδοση είναι φανερή. Καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών καιι πρύτανης το 1982-85, ο Μυταράς έχει εκθέσει σε πολλές πρωτεύουσες του κόσμου και έχει λάβει μέρος σ’ όλες τις σημαντικές Μπιενάλε.
Σημαντικές περίοδοι της ζωγραφικής του είναι «Οι καθρέφτες» (1960-64), η «Δικτατορία» (1966-70), τα «Επιτύμβια» (1988-91), τα «Πορτρέτα» (1977-87), οι «Σκηνές από το φανταστικό θέατρο» (1988-91), το «Εργαστήρι μου» (1994), τα «Όστρακα» (1998), τα «Αδέσποτα σκυλιά» (2001), «Τα παιχνίδια» (2005).
Παράλληλα έχει εκθέσει και στην Εθνική πινακοθήκη, στο Chateau Chenonceau στη Γαλλία, στο Μουσείο Millesgorden στη Στοκχόλμη, το Palazzo Vecchio στη Φλωρεντία. Τιμήθηκε από την πολιτεία με τον Χρυσό Ταξιάρχη του Φοίνικα, και από τον Δήμο Χαλκιδέων με το χρυσό μετάλλιο της πόλης. Έχει εκδόσει μελέτες, ερευνητικά προγράμματα, επιφυλλίδες, ποίηση κτλ.

Τι είναι αυτός ο πολυποίκιλος και ιδεατός κόσμος του θεάτρου; Πώς είναι δυνατόν να ζωντανέψει; 
Μια άσκηση! Αυτός είναι ο βασιλιάς και δείχνει ένα κόκκινο χαρτάκι, ο ήλιος είναι χρυσός. Αυτή η φιγούρα είναι σκούρο πράσινο, συμπληρωματικό του κόκκινου είναι ο κακός. Τα χρώματα επηρεάζουν τα σχήματα, πρέπει να τηρηθούν οι κανόνες των αντιθέσεων σε σχέση με το φόντο, δηλαδή το σκηνικό. Ποιοι είναι οι φίλοι, ποιοι οι εχθροί; Είναι σημαντικό να ταξινομήσεις τη σειρά των χρωμάτων, έτσι ώστε αυτά να σηματοδοτούν την προσωπικότητα του καθενός. 
[απόσπασμα από τη συζήτηση με την Άννα Γριμάνη, στην αρχή του βιβλίου]