Όσοι γνώρισαν τον Τηλέμαχο Κάνθο, τον πατέρα μου, το σεμνό καλλιτέχνη και τον άνθρωπο χωρίς ίχνος διάθεσης για περιαυτολογίες, ίσως παραξενεύονται να χουν μπροστά τους μια Αυτοβιογραφία του. Εκείνοι όμως που έζησαν από κοντά και είχαν την τύχη να ακούσουν στην ήσυχη ώρα ενός πρωϊνού καφέ, ή ενός Λευκωσιάτικου βραδινού στη βεράντα τις διηγήσεις του, ιστορίες του παλιού καιρού, των παιδικών ή φοιτητικών του χρόνων, της νιότης του, ξέρουν με τι ευχαρίστηση και χιούμορ διηγόταν, τυλίγοντας πρόσωπα και πράγματα μέσα στο τρυφερό δίχτυ της δικής του ευαισθησίας.