Τα περιηγητικά κείμενα που σχετίζονται με τον ελληνικό χώρο, ιδιαίτερα τα εικονογραφημένα, αποτελούν πολύτιμη πηγή λαογραφικών πληροφοριών, μέχρι πριν από λίγα χρόνια σχεδόν ανεξερεύνητων, όχι μόνο για τη μελέτη μιας περιοχής και των ανθρώπων της ειδικότερα, αλλά και γενικότερα για την ιστορία της τέχνης. Οι περιηγητές μπορούν πράγματι να θεωρηθούν θεμελιακή πηγή για τον λαϊκό πολιτισμό της Τουρκοκρατίας παρά τη συχνά χαοτική απόσταση που τους χωρίζει από τους τοπικούς πληθυσμούς, αλλά και τις ποικίλες προκαταλήψεις από τις οποίες διακατέχονται και που λειτουργούν κάποτε ανασταλτικά.

Στην Παραδοσιακή ζωή και Τέχνη προσπάθησα να απομονώσω από τα περιηγητικά κείμενα πληροφορίες που αφορούν τις καθημερινές ασχολίες των κατοίκων, την οικονομία, το εμπόριο, την τέχνη με συγχρονικές αναφορές και σχολιασμό ποικίλων χαρακτικών.