Ο Άντυ Γουόρχολ μιλάει ιδιωτικά, στο τηλέφωνο ή στο μαγνητοφωνάκι του, για τον έρωτα, το σεξ, το φαγητό, την ομορφιά, τη φήμη, τη δουλειά, το χρήμα, την επιτυχία. Μιλά επιγραμματικά για τη Νέα Υόρκη και την Αμερική, περιγράφει την παιδική του ηλικία σε μια κωμόπολη της Πενσυλβάνια, τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, στο μεγάλο μήλο. Την απογείωση της καριέρας του στη δεκαετία του ’60 και το πικρό γκλάμουρ της σύμφυρσης ανάμεσα στις διασημότητες. “Αιχμήρό και ακριβές. Ο γνωστός κ. Γουόρχωλ που δεν μασάει τα λόγια του” Τρούμαν Καπότε. “Νομίζω πως είμαι από τους πιο ζηλιάρηδες ανθρώπους στον κόσμο. Ζηλεύω τις θόλες φωτογραφίες που έβγαλε κάποιος με Instamatic. Τη στιγμή που έχω βγάλει την ίδια σκηνή πεντακάθαρα με Polaroid. Κυριολεκτικά με πιάνει τρέλα. Όταν δεν μπορώ να έχω τον πρώτο λόγο σε όλα. Πολλές φορές κάνω πράγματα που δεν θέλω καθόλου, μόνο και μόνο γιατί με τρώει η ζήλια πως κάποιος άλλος θα τα κάνει αντί για μένα. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ πάντα να αγοράζω ανθρώπους και πράγματα., μόνο και μόνο επειδή ζηλεύω στην ιδέα πως μπορεί να τα αγοράσει κάποιος άλλος, και τελικά ίσως να αποδειχθούν καλά. Αυτή είναι μια από τις μόνιμες ιστορίες της ζωής μου. Και τις λίγες φορές που εμφανίστηκα στην τηλεόραση, ζήλεψα τόσο πολύ τον παρουσιαστή, ώστε στάθηκε αδύνατο να ανοίξω το στόμα μου. Μόλις οι κάμερες αρχίσουν να τραβούν, το μόνο που σκέφτομαι είναι: Θέλω δική μου εκπομπή…Θέλω δική μου εκπομπή.”