Σ’ αυτόν τον κύκλο των έργων με τα χρωματιστά μολύβια πάνω στο λευκό χαρτί, που ξεκίνησε στα τέλη του 1970 και ολοκληρώθηκε περίπου σε μια δεκαετία – με θέμα την μοναχική γυναικεία φιγούρα, τα κρεβάτια και τα ιδιωτικά δωμάτια, η γυναικεία παρουσία δεν είναι ούτε ένα πρόσχημα, ούτε μία αφορμή, αλλά μία κυριολεξία. Η φιγούρα της γυναίκας άλλοτε είναι πανταχού παρούσα και αυτή ορίζει την σύνθεση του χώρου και άλλοτε απέχει, αφήνοντας τον θεατή να την αναζητά στον κόσμο της φαινομενικά ασήμαντης καθημερινότητας, εκεί που έχει αφήσει τα σημάδια της παρουσίας της. Είναι η φανερή αλήθεια των πραγμάτων, αλλά και ο μύθος της σκοτεινής, κρυφής τους πλευράς.
Ο χώρος, το σώμα, τα βιωμένα αντικείμενα, γίνονται στοιχεία μιας έκφρασης που δεν αναφέρονται απλώς σε μια ατμόσφαιρα των ερωτικών αισθημάτων αλλά και την προσωποποιούν: Η γυναικεία μορφή δεν είναι ένα εναλλακτικό κομμάτι μιας σκηνοθεσίας πάνω στον έρωτα αλλά είναι αυτή που σαν πραγματικό πρόσωπο πιέζει τον δημιουργό να την μεταφέρει στον χώρο της καλλιτεχνικής έκφρασης.