Για το βλέμμα του θεατή, οι πίνακες του Ανδρέα Χαραλαμπίδη λειτουργούν αμέσως συναρπαστικά, σαν να απεικονίζουν ένα βαθύ και καλά βιωμένο όνειρο. Οι φιγούρες στέκουν σαν γλυπτά, σε μια στάση αποφασισμένη από καιρό. Μέσα στη μοίρα τους. Τα χρώματα τις φωτίζουν και τις κάνουν να ξεπροβάλλουν από το σκοτάδι σαν αποκαλύψεις. Η όλη ατμόσφαιρα έχει κάτι μαγικό, μεταφυσικό, αλλά και οικείο, γνώριμο από παλιά. Ο ζωγράφος σκηνοθετεί κάθε πίνακα του με στόχο να κερδίσει την ψυχική συμμετοχή του θεατή του, πριν από ότι άλλο. Και το κατορθώνει.