Θεσσαλονίκη. Για πολλούς μια ακόμη πόλη χτισμένη πλάι σε κάποιο κύμα. Για μένα ένας ακόμη σταθμός. Κάθε φορά που κατέβαινα στο σταθμό της, με το σακάκι ριχτό στον ώμο, ή που έφτανα στο Βαρδάρη με τ αυτοκίνητό μου, ή που πέταγε το αεροπλάνο στη Μικρά κι έλυνα τη ζώνη, κάτι μ έσφιγγε μέσα μου. Κάτι απροσδιόριστο, μα και τόσο συγκρατημένα συγκεκριμένο…